Η Εκδίκηση των Υδάτων
Μυτιληναίων Αιγιαλός, το σημείο του πελάγους που ανακατεύονται τα νερά, όπου τα ύδατα τρελαίνονται. Ανάμεσα δύσης και ανατολής, ανάμεσα ιστορίας και μύθου, τι άραγε να υπάρχει; Πού να ‘ναι άραγε η αλήθεια;
Την αλήθεια τη νογάς σαν ξεμπλέκεις τα πράγματα. Μερικές φορές παίρνεις τη σπάθα του Μεγαλέξανδρου, κόβεις τον γόρδιο δεσμό, ξεδιαλύνεις τα νήματα της ιστορίας. Τότε ο κόσμος χωρίζεται σε Ανατολή και Δύση. Τότε διαλέγεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.
Μα η σπάθα δεν έχει εξουσία σε τούτα τα νερά. Θέλει να λουστείς, να βαφτιστείς στα ύδατα της Μόριας, για να μπορέσεις να υψωθείς, να δεις την αλήθεια από ψηλά. Η Μόρια υπήρχε και θα υπάρχει, πέρα από τις ανθρώπινες αδυναμίες. Γιατί η Μόρια έχει τη δύναμη του νερού που δεν χωρά σε περιο
ρισμούς. Είναι η γέφυρα που ενώνει τον άνθρωπο με τη φύση. Αν σεβαστείς τούτη δω τη σχέση, τότε γεφυρώνεις και τις αδυναμίες σου. Δύση και Ανατολή επικοινωνούν. Νερό και γης γίνονται ένα. Ιστορία και Μυθολογία συνυπάρχουν στο αέναο γίγνεσθαι. Όπως αντάμα βάδιζαν ο Δάφνις και η Χλόη στα λεσβιακά όρη, έπιναν από τις πηγές, μάζευαν τα λούλουδα της αιολικής γης κι ανέμελα ανέμιζαν τα μαλλιά τους στους λεσβιακούς ελαιώνες.
Κάποτε ήρθαν οι Ρωμαίοι κι είπαν «τούτος ο τόπος είναι ιερός». Κι είπαν «το αίμα του ξίφους ξεπλένεται από αγιασμένο νερό». Κι άρχιζαν να χτίζουν στις λαγκαδιές, να γεφυρώνουν τα βουνά, να φέρουν το νερό στην πόλη. Τι έπρεπε να ξεπλύνουν το αίμα της κατάκτησης. Τι έπρεπε να γεφυρώσουν τον Ρωμαίο με τον Έλληνα. Κι έφεραν τον πλούτο του νερού στην πόλη. Γιατί πίστεψαν πως το νερό της Μόριας είναι το καθαρτήριο νερό.
Το σεβαστήκαν κι οι Τούρκοι το νερό. Κάτι γνώριζε ο Τζεζαερλής κι έχτιζε μαρμάρινες βρύσες. Τα τριαντάφυλλά του στους κήπους της Μόριας μεγάλωναν κι από τις κρήνες των Παμφύλων ξεδιψούσαν. Τυχαία δεν ήταν όλα αυτά.
Μα, τούτα τα νερά τα μόλεψαν οι εμπόροι του θανάτου. Τούτοι δεν ξέρουν από τη σοφία του νερού. Η θάλασσα είναι γι αυτούς παράδες κι οι ανθρώποι εμπορεύματα. Δεν νογάνε από τις στράτες του νερού. Κι η αγνωσιά είναι το μέγα λάθος τους. Γιατί κάποτες κι οι θάλασσες ξυπνάνε κι αγριεύουν. Κι αν οργιστούν τα ύδατα κατακλυσμοί θε να γινούνε.
Σιμώνει ο θυμός και τα στοιχειά της φύσης δεν αργούνε να ξυπνήσουν. Προσμένοντας την όργητα της θάλασσας του Αιγαίου, το ξύπνημα των υδάτων, την αντάρα των βροντερών νερών του Ολύμπου, του αιολικού. Να καθαρίσει προσμένουμε η νήσος μας απ’ το απάνθρωπο αλισβερίσι και το ξεπούλημα ψυχών.
Αστράφτει ο ουρανός. Θα ‘ρθει η ώρα να σμίξει ξανά η Δύση με την Ανατολή. Τελειώνει ο χρόνος σας εμπόροι των ανθρώπων. Μετά τη λαύρα της φωτιάς, των υδάτων ακολουθεί η μάνητα. Κι όσο δεν σέβεστε την ιστορία τούτης της γης, την ιερότητα των νερών μας, τόσο πιο μεγάλη η οργή κι ασίγαστη η ορμή των υδάτων.
